رفع رأس از ركوع انصراف از كثرات اسمائيه و فناي در صفات و تحديد و توقيف در آن مقامات است؛ زيرا كه آن نيز از حجب نوريه ي ما بين عبد و حق است، بلكه عين ثابت عبد در حضرات علميه نيز در اين مقام از حجب است - و كمال التوحيد نفي الصفات عنه. [1] .

پس سالك را چون در فناي صفاتي حالت صحو دست داد، توجه به قصور پيدا كند و از منزل ركوع، كه شهود كثرت اسمائي و نقصان در توحيد است، منصرف شود. و چون محامد ملائكة الله را، بلكه جميع موجودات را، بشنود. به لسان حق گويد: سمع الله لمن حمده.

پس چون مستقيم شد و اقامه ي صلب نمود از كثرات مطلقاً، لائق مقام قرب شود و متوجه مقام انس گردد.