چند حديث ديگر


از امام صادق (عليه السلام) روايت شده كه فرمود:

«فضل الوقت الاول علي الاخير كفضل الآخرة علي الدنيا.» [1] .

«فضيلت وقت اول بر وقت آخر همانند فضيلت آخرت است بر دنيا.»

و در كتاب خرائج از قزاز روايت شده كه گويد:

«قال: خرج الرضا (عليه السلام) يستقبل بعض الطالبيين و جاء وقت الصلاة فمال إلي قصر هناك فنزل تحت صخرة فقال: أذن، فقلت ننتظر يلحق بنا أصحابنا فقال: غفرالله لك، لا تؤخرن صلاة عن أول وقتها الي آخر وقتها من غير علة، عليك أبدا بأول الوقت، فأذنت و صلينا.» [2] .

«حضرت رضا (عليه السلام) براي استقبال برخي از طالبيين (دودمان ابوطالب) از شهر خارج شد و در اين هنگام وقت نماز شد، (بلادرنگ) راه خود را به ساختماني كه در آن نزديكي بود كج كرد و در زير سنگي فرود آمد و فرمود: اذان بگو! من عرض كردم: درنگ كنيم تا ياران ما برسند؟ فرمود: خدايت بيامرزد هيچگاه نمازي را از



[ صفحه 38]



اول وقت آن به آخر وقت بي جهت تأخير نينداز و هميشه بر تو باد كه اول وقت را مراعات كني. گويد: پس من اذان گفتم و نماز خوانديم.»

و از امام صادق روايت شده كه فرمود:

«لكل صلاة وقتان: اول و آخر، فأول الوقت أفضله و ليس لاحد أن يتخذ آخر الوقتين وقتا إلا من علة و إنما جعل آخر الوقت للمريض و المعتل و لمن له عذر و أول الوقت رضوان الله، و آخر الوقت عفوالله.» [3] .

«هر نمازي دو وقت دارد: اول و آخر، و اول وقت بهترين وقت است، و كسي نمي تواند آخر وقت را وقت خود قرار دهد مگر از روي جهت و علتي، و آخر وقت را براي بيمار و عليل و كسي كه عذري دارد قرار داده اند و اول وقت رضوان (و خشنودي) خدا است، و آخر وقت عفو (و بخشودگي) خدا است.»


پاورقي

[1] بحارالانوار، ج 82، ص 359.

[2] بحارالانوار، ج 83، ص 21 و 25.

[3] همان مدرك.


بازگشت