صفار در كتاب قرب الاسناد به سندش از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده كه فرمود: «امتحنوا شيعتنا عند مواقيت الصلاة كيف محافظتهم عليها، و الي اسرارنا كيف حفظهم لها عند عدونا، و الي اموالهم كيف مواساتهم لاخوانهم فيها.» [1] .

«آزمايش كنيد شيعيان ما را در هنگام اوقات نماز كه نگهداري آنها در مورد اوقات نماز چگونه است، و هم چنين نسبت به اسرار و رازهاي ما كه در مورد نگهداري آن رازها نزد دشمنانمان چگونه هستند، و هم چنين در مورد اموال آنها كه مواساتشان در مال با برادرانشان چگونه است.»

و معناي ساده يجمله ي«محافظت بر مواقيت نماز» اين است كه شيعه كسي است كه نگران ورود وقت نماز است، و به محض آن كه اطلاع يافت كه وقت نماز شده كارهاي خود را بلا درنگ تعطيل كرده و در پي انجام و برگزاري نماز برمي آيد، و نماز را بر كارهاي ديگر مقدم داشته و تا آن را برگزار نكند فكرش آسوده نشده و نگرانيش بر طرف نمي شود...

چنانچه در قرآن كريم خداي تعالي در يك جا فرموده:

«... و الذين يؤمنون بالآخرة يؤمنون به و هم علي صلاتهم يحافظون.» [2] .

«كساني كه به آخرت ايمان آورده اند به او ايمان آورده و



[ صفحه 30]



آنها نسبت به نماز خود محافظت دارند.»

و در جاي ديگر درباره ينشانه هاي افراد با ايمان فرموده:

«و الذين هم علي صلواتهم يحافظون.» [3] .

«و آنان كه ايشان بر نمازهاي خود محافظت دارند.»

و در سوره يمباركه ينور فرموده:

«رجال لا تلهيهم تجارة و لا بيع عن ذكر الله و اقام الصلاة...» [4] .

«مرداني كه سرگرم نمي كند ايشان را سوداگري و خريدي از ياد خدا و برپا داشتن نماز.»

در تفسير اين آيه شريفه در حديثي امام معصوم (عليه السلام) فرمود:

«هم التجار الذين لا تلهيهم تجارة و لا بيع عن ذكر الله، اذا دخل مواقيت الصلاة ادوا الي الله حقه فيها.» [5] .

«آنها سوداگراني هستند كه سرگرمشان نسازد تجارت و نه خريداري از ياد خدا، هنگامي كه وقتهاي نماز داخل شود حق خدا را درباره ينماز به درگاه او ادا كنند.»

در كتاب نهج البلاغه اميرالمؤمنين (عليه السلام) آمده است كه به اصحاب و ياران خود مي فرمود:

تعهدوا أمر الصلاة، و حافظوا عليها و استكثروا منها، و تقربوا بها، فإنها «كانت علي المؤمنين كتابا موقوتا». ألا تسمعون إلي جواب أهل النار حين سئلوا: «ما سلككم في سقر؟ قالوا: لم نك من المصلين.» و إنها لتحت الذنوب حت الورق، و تطلقها إطلاق الربق، و شبهها



[ صفحه 31]



رسول الله - صلي الله عليه و آله و سلم - بالحمة (الجمه) تكون علي باب الرجل فهو يغتسل منها في اليوم و الليلة خمس مرات، فما عسي أن يبقي عليه من الدرن؟ و قد عرف حقها رجال من المؤمنين الذين لا تشغلهم عنها زينة متاع، و لا قرة عين من ولد و لا مال. يقول الله سبحانه: «رجال لا تلهيهم تجارة و لا بيع عن ذكر الله و اقام الصلاة و إيتاء الزكاة». و كان - رسول الله - صلي الله عليه و آله - نصبا بالصلاة بعد التبشير له بالجنة، لقول الله سبحانه: «و أمر أهلك بالصلاة و اصطبر عليها»، فكان يأمر بها أهله و يصبر عليها نفسه.» [6] .

«نماز به پا داريد؛ محافظت آن را بر عهده گيريد، زياد به آن توجه كنيد و فراوان نماز بخوانيد و به وسيله يآن به خدا تقرب جوييد، زيرا نماز «به عنوان فريضه يواجب در اوقات مختلف شبانه روز بر مؤمنان مقرر شده است» مگر به پاسخ دوزخيان در برابر اين پرسش كه «چه چيز شما را به دوزخ كشانيده است» گوش فرا نداده ايد كه مي گويند «ما از نمازگزاران نبوديم...» نماز گناهان را همچون برگهاي پاييزي مي ريزد و غل و زنجيرهاي معاصي را از گردنها مي گشايد. پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) «نماز را به چشمه يآب گرمي كه بر درب خانه يكسي باشد و شبانه روزي پنج بار خود را در آن شستشو دهد تشبيه كرده است» كه بدون ترديد چرك و آلودگي در بدن چنين كسي باقي نخواهد ماند!»

گروهي از مؤمنان كه زينت و متاع اين جهان، و چشم روشني آن يعني فرزندان و اموال آنان را به خود



[ صفحه 32]



مشغول نداشته، حق نماز را خوب شناخته اند.

خداوند سبحان مي گويد:

«مرداني هستند كه تجارت و داد و ستد آنان را از ياد خدا، و برپا داشتن نماز و پرداخت زكات باز نمي دارد.»

رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) بعد از بشارت به بهشت، خويش را در مورد نماز به تعب و مشقت انداخته بود، زيرا خداوند به او فرموده بود:

«خانواده خويش را به نماز فرمان ده، و در برابر آن شكيبا باش.»

لذا آن حضرت پي در پي اهل بيت خود را به نماز امر مي كرد و خود نيز در انجام آن شكيبايي داشت.