از برادر صحتي خواهش كردم از حالت بچه ها در شب پيش از عمليات برايم بگويد. گفت:

«در شب حمله بيشتر بچه ها دعا مي خوانند. نمازشب مي خوانند. هر كسي هم كه معمولاً نمازشب نمي خواند، آن شب مي خواند. بچه ها از خداوند و از همديگر طلب بخشش مي كنند. كساني كه وصيت نامه ننوشته اند، وصيت نامه شان را مي نويسند، بعضي ها زيارت عاشورا مي خوانند و خيلي ها گريه مي كنند.

هر گوشه اي را كه نگاه كني، كسي را مي بيني كه در حال خواندن دعا است و گريه مي كند. حالتي روحاني به وجود مي آيد. بعضي ها از برادرانشان قول مي گيرند كه اگر شهيد شدي نزد خدا مرا شفاعت كن، و بعضي ها نمازشكر مي خوانند...

رزمندگان از چادرها بيرون آمده بودند و با آب سرد وضو مي گرفتند و به سوي چادر نمازخانه ي گردان مي شتافتند كه بلندگوي آن اكنون ندا مي داد:

حي علي الصلوة - حي علي الصلوة...» [1] .



[ صفحه 95]