از زبان استاد شهيد مرتضي مطهري نقل شده كه:

«ما يك سلسله لذت هاي معنوي داريم كه معنويت ما را بالا مي برد. براي كسي كه اهل نمازشب باشد، جزو صادقين و صابرين و مستغفرين باشد، نمازشب لذت و بهجت دارد.

لهذا كساني كه چنين توفيقاتي داشته اند و ما چنين اشخاصي را



[ صفحه 93]



ديده ايم، به لذت هاي مادي اي كه ما دل بسته ايم هيچ اعتنا ندارند. چه مانعي دارد كه من ذكر خيري از پدر بزرگوار خودم بكنم.

از وقتي كه يادم مي آيد (حداقل از چهل سال پيش) من مي ديدم كه اين مرد شريف هيچ وقت نمي گذاشت و نمي گذارد كه وقت خوابش از سه ساعت از شب گذشته تأخير بيفتد.

شام را سر شب مي خورد و سه ساعت از شب گذشته مي خوابيد و حداقل دو ساعت به طلوع صبح مانده و شب هاي جمعه از سه ساعت به طلوع صبح مانده بيدار مي شود و حداقل قرآني كه تلاوت مي كند يك جزء است. و با چه فراغت و آرامشي نمازشب مي خواند.

حالا تقريباً صد سال از عمرش مي گذرد و هيچ وقت من نمي بينم كه يك خواب ناآرامي داشته باشد، و همان لذت معنويست كه اين چنين نگهش داشته، يك شب نيست كه پدر و مادرش را دعا نكند.

يك نامادري داشته كه به او خيلي ارادتمند است و مي گويد: خيلي به من محبت كرده است. شبي نيست كه او را دعا نكند. يك شب نيست كه تمام خويشاوندان و ذي حقان و بستگان دور و نزديكش را ياد نكند. اينها دل را زنده مي كند.

آدمي اگر بخواهد از چنين لذتي بهره مند شود، ناچار از لذت هاي مادي تخفيف مي دهد تا به آن لذت عميق الهي برسد.» [1] .



[ صفحه 94]