مرحوم آقا نجفي قوچاني رحمه الله در كتاب سياحت شرق درباره ي نمازشب و دقت در اينكه براي كسي مزاحمت ايجاد نكنند مي نويسد:

«در اين حجره ي تازه كه حجره هامان وصل به هم بود از ميان طاقچه سوراخ نموديم و ريسماني در آن كشيديم كه يك سر ريسمان در حجره ي رفيق بود و يك سر آن در حجره ي من، وقت خواب، آن سر را رفيق به پا يا دست خود مي بست و اين سر ريسمان را من به دست خود مي بستم، كه سحر هر كدام زودتر بيدار شويم ديگري را بدون اين كه صدايي بزنيم، به توسط همان ريسمان بيدار كنيم كه مبادا طلبه اي از صداي ما بيدار شود و راضي نباشد. [1] .

از ابتداي جواني خود را بايد به عبادت ها به خصوص نمازشب عادت بدهيم، و خود را با اين كارها مأنوس نماييم. و اولياء بايد به اين نكته توجه نمايند كه فرزندانشان را با نماز و فلسفه و آثار آن آشنا نمايند.



[ صفحه 87]