مردان خدا به دنيا پناه نمي برند. آن ها از اسباب دنيوي براي رسيدن به لذات معنوي بهره مي برند. نماز براي آن ها چون نوري در ظلمت است كه با آن به خداي خويش پناه مي برند. آن ها در مقابل معبود يگانه خويش سر بر آستان عبوديت مي سايند و از او ياري مي جويند و يقين دارند كه خداوند به حال آن ها ناظر است، مناجاتشان را مي شنود و خواسته شان را اجابت مي كند. چه اين كه مي دانند كه خداوندشان مهربان و بخشنده است و وعده داده است كه: «پشت هر يا رب تو، لبيك ماست» در قرآن صراحتاً به اين نكته اشاره شده است كه با نماز از مشكلات رهايي حاصل مي شود: «وَاسْتَعِينُو بِالصَّبْرِ وَ الصَّلوةِ وَ اِنَّها لَكَبيرة الاّ عَلي الْخاشِعين».

«از نماز و صبر ياري بجوييد و اين هر آينه بزرگ است مگر براي كساني كه خشوع داشته باشند.» [1] .

آري اهل ايمان، همان كساني هستند كه در نمازشان خشوع دارند از پروردگارشان ياري مي جويند و راز دل با او مي گويند و او نيز شنونده و آگاه به اعمال آن ها است. در توصيف آنان در آيات قرآن چنين آمده است:

«... آنان كه براي شهادت، قيام كنند آنان كه بر نماز خود محافظت نمايند.» [2] آري! اهل ايمان، اهل شهادتند، اهل قيام و قعودند، اهل سجده و ركوعند.