پس از رحلت پيامبر گرامي اسلام، روزي امام حسن عليه السلام و امام حسين عليه السلام رو به مؤذن پيامبر فرمودند: بلال آرزو داريم امشب در وقت سحر براي ما اذان بگويي. سحرگاه بلال بر بام مسجد رفت و شروع به اذان نمود. همين كه گفت: «الله اكبر، الله اكبر» خاطرات ايام رسول الله صلي الله عليه وآله وسلم براي مردم مدينه تازه شد. صداي گريه و ناله از هر سو بلند شد. وقتي گفت: «اشهد ان لااله الاالله» صداي ناله بلندتر شد، تا رسيد به «اشهد ان محمداً رسول الله»، زنان از خانه بيرون ريختند. روزي اندوه بارتر از آن روز در مدينه ديده نشده بود. [1] .