محمد شريفي

نويسنده، نوشتارش را در چهار فصل تنظيم نموده است:

در فصل اول به «سخنان امام درباره نماز» مي پردازد و از عبادت، ياد خدا، اذان، وضو، قنوت و از اهميت نماز مي نويسد.

در فصل دوم به «جلوه نماز از ولادت تا كربلا» اختصاص دارد.

امام حسين عليه السلام همان طور كه سيد شهيدان كربلا است، در ميدان عبادت و نماز هم يكه تاز است. فقط حضرات معصومين عليهم السلام اين گونه اند و بس.

گويند: حسين با الله اكبر، در حالي كه كنار سجاده رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم نشسته بود، زبان به سخن گشود و با برادر بزرگوارش امام حسن مجتبي عليه السلام همدم و همراه ركوع و سجده پيامبر بودند و با او معتكف مي شدند.

در فصل سوم، «جلوه نماز در كربلا»، نماز امام حسين و حسينيان چهره نمايي مي كند.

راز و نياز به درگاه بي نياز آن هم در صحراي كربلا، زير آسماني كه هفتاد و دو ستاره ماه خود را در بر گرفته اند، سرزميني كه خداوند اراده فرموده تا حسينش را كشته ببيند، كشته اي كه خودش ديه اش باشد، خاكي كه در غم حسين گلگون شد و افقي كه رنگ خون گرفت چه جلوه اي خواهد داشت؟ خدا مي داند و بس.

حتي آنان كه دل در گرو عشق و محبت امام حسين عليه السلام دارند، گهگاهي آن را احساس خواهند كرد. اگرچه نتوانند احساس دروني خود را با قلم بر لوح سفيد كاغذ رقم زنند.

فصل چهارم فصل پاياني نوشتار آقاي محمد شريفي است. وقتي خداوند به قلم سوگند ياد مي كند، اگر بندگانش قلم به دست برگيرند و درباره حسينش بنويسند، عبادتي است كه پاداشش حسابي ديگر دارد. بنابراين دست به آسمان برمي گيريم و از خدا مي خواهيم كه...

اكنون چند نمونه از نوشته هاي آقاي شريفي را با هم مي خوانيم: