قديمي ترين عبادتي كه در تمامي اديان گذشته سابقه حضور دارد نماز است.

اينك به نمونه هايي كه در روايات به آن اشاره شده است مي پردازيم:

نماز حضرت آدم عليه السلام:

از صحف ادريس نقل شده كه در نخستين اقامت حضرت آدم و حوا در زمين، خداوند، نماز عصر و مغرب و عشا را مجموعاً 50 ركعت به حضرت آدم واجب كرد.

نماز حضرت شيث عليه السلام:

وقتي حضرت آدم وفات يافت، حضرت شيث او را غسل داد و بر وي نماز خواند، همانند نمازهاي امروزه ما.

نماز حضرت ادريس عليه السلام:

به فرموده حضرت امام صادق عليه السلام، مسجد سهله خانه حضرت ادريس بوده كه آن حضرت در آن خياطي مي كرده و نماز مي خوانده است.

نماز حضرت نوح عليه السلام:

كشتي حضرت نوح داراي در و پنجره هايي بود كه از آن نور خورشيد به داخل منعكس مي شد و از اين طريق وقت نماز را تشخيص مي دادند.

نماز حضرت صالح عليه السلام:

وقتي كه قوم ثمود از حضرت صالح خواستند كه به عنوان نشانه پيامبري ناقه اي را كه حامله باشد از دل كوه بيرون بياورد حضرت به پاخواست؛ دو ركعت نماز خواند و سر به سجده نهاد و تضرع كرد. قبل از اين كه سر از سجده بردارد به امر خدا ناقه اي با همان خصوصيات از دل كوه بيرون آمد.

نماز حضرت ابراهيم عليه السلام:

حضرت ابراهيم بعد از قرار دادن همسر و فرزند خويش در كنار كعبه چنين گفت: «خدايا! خاندان خود را در سرزمين حاصلخيز و در كنار خانه ات ترك نمودم تا نماز به پا دارند، پس دل هاي مردم را در گرو آنان قرار بده.»

نماز حضرت اسماعيل عليه السلام:

قرآن كريم، حضرت اسماعيل را از اين جهت مورد ستايش قرار مي دهد كه خاندانش را به نماز توصيه مي فرمود.

نمازهاي حضرت اسحاق، حضرت يعقوب و حضرت لوط عليهم السلام:

قرآن كريم درباره اين پيامبران الهي مي فرمايد: «ما آنان را پيشواياني قرار داديم كه مردم را به مكتب ما هدايت مي كنند؛ ما به آنان انجام نيكي ها و اقامه نماز و اداي زكات را الهام نموديم.»

نماز حضرت شعيب عليه السلام:

بت پرستان زمانِ آن حضرت در برابر دعوت او به پرستش خداوند يكتا مي گفتند: «آيا نماز تو فرمان مي دهد ما آن چه را پدرانمان مي پرستيدند رها نماييم.»

نماز حضرت موسي عليه السلام:

وقتي موسي به كوه طور آمد و پيام رسالت را دريافت كرد و مأمور به بيرون آوردن كفش و رعايت احترام آن مكان مقدس گرديد؛ خداوند متعال به او فرمود: من خداي يكتايم پس مرا عبادت كن و نماز را به پا دار!

نماز حضرت لقمان عليه السلام:

حضرت لقمان ضمن نصايح حكيمانه به فرزندش مي فرمايد: اي فرزندم نماز را به پا دار!

نماز حضرت داود عليه السلام:

حضرت داود يك روز در هفته را به عبادت مي پرداخت؛ در آن روز به دور از مردم و در محراب خود به نماز ايستاد.

نماز حضرت سليمان عليه السلام:

حضرت سليمان نماز صبح را در شام و نماز ظهر همان روز را در فارس مي گزارد.

نماز حضرت زكريا عليه السلام:

در حالي كه زكريا در حال نماز بود ملائكه بشارت تولد عيسي عليه السلام را از سوي خداوند به او دادند.

نماز حضرت ايوب عليه السلام:

وقتي خداوند شيطان را بر اموال حضرت ايوب مسلط كرد، شيطان يك روز در لباس چوپاني ظاهر شد و به كنار ايوب، كه در حال نماز خواندن بود آمد و بعد از نماز به وي گفت: مي داني خدا با شترانت چه كرد؟ حضرت ايوب فرمود: مال من نبود. مال خودش بود. و او صاحب اختيار است و هر وقت بخواهد مي ستاند.

نماز حضرت خضرعليه السلام:

علي بن ابراهيم مي گويد: پدرم در يكي از سفرهايش در مسجد كوفه حضرت خضر را ديده كه در جاي جاي مسجد نماز مي خوانده است.

نماز حضرت ذوالكفل عليه السلام:

آن حضرت مأمور شده بود كه قوم خود را به جهاد با ظالمين فرا خواند؛ اما قوم او گفتند: از خدا بخواه ما را از اين تكليف معاف بفرمايد. آن حضرت به پا خاست و نمازي اقامه كرد...

با استشهاد به موارد بالا مي فهميم كه نماز و زكات فقط براي دين اسلام نبوده و نيست بلكه براي همه اديان الهي بوده و پيامبران سفارش كننده به اين دو امر مهم بوده اند. همان طوري كه اسلام به نماز توجه خاصي دارد و براي آن شرايط و آدابي بيان كرده است تا ارتباط ميان خدا و خلق تقويت گردد، به زكات هم توجه خاصي نموده و برنامه ها و قوانيني درباره آن وضع كرده است تا وضع مادي اجتماع رونق داشته باشد و ترقي كند و مصالح فردي و اجتماعي محفوظ بماند.

با توجه به مسئله زكات كه در اسلام وضع گرديده است به اين نتيجه مي رسيم كه اسلام فقط دين مسجد و نماز كه گاهي دشمنان اسلام آن را به اين عبارت متهم مي سازند و آن چه از اهانت كه خود به آن شايسته اند به اسلام نسبت مي دهند، نيست؛ بلكه در قرآن كريم مشاهده مي كنيم كه زكات با نماز در آيات فراواني دنبال هم ذكر گرديده است، براي نمونه «آنان كه در نماز خاشع و آنان كه از لغو مي پرهيزند و آنان كه زكات مي دهند.» [1] .