نه تنها افرادي كه نماز جماعت نمي خوانند در عالم برزخ و قيامت عذاب مي شوند، بلكه عذاب آنان در دنيا كمتر از عذاب آخرتي ايشان نيست.

به ذكر تعدادي از روايت هاي وارد شده مي پردازيم:

1- در روايتي آمده است: كساني كه از روي بي ميلي و بي اعتنايي به نماز جماعت حاضر نمي شوند و نماز خود را فرادا مي خوانند، نمازشان، نماز درستي نيست و غيبتشان جايز است و مي توان آنان را غيبت كرد و از عدالت ساقط مي شوند، مردم بايد معاشرت با آنان را ترك كنند، امام و رهبر مسلمانان بايد ايشان را بترساند، اگر به جماعت حاضر شد چه بهتر و اگر حاضر نشد بايد خانه هايشان را آتش بزنند. [1] .

2- به اميرالمؤمنين عليه السلام خبر دادند كه: جمعي از مردم در مسجد به جماعت مسلمانان حاضر نمي شوند.

آن حضرت خطبه اي خواند و در ضمن آن فرمود: جماعتي كه با مسلمانان در مساجد به نماز جماعت حاضر نمي شوند، بايد آنان با ما، همخوراك نباشند، با ما آب نياشامند، با ما مشورت نكنند، با زنان ما ازدواج ننمايند، مگر وقتي كه در نماز جماعت حاضر شوند. اگر به جماعت حاضر نشوند، به زودي آتشي برافروزم و خانه هاي آنان را بسوزانم، مگر اين كه از اين عمل زشتشان بازگردند.

راوي گفت: مسلمانان با آن گروه كه ترك جماعت كرده بودند، ديگر معاشرت نكردند و از نشست و برخاست و آميزش با آنان امتناع



[ صفحه 348]



ورزيدند، تا اين كه ناچار شدند به جماعت حاضر شوند. [2] .

3- ابن سنان گفت: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مي فرمود: جمعي در زمان پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله از حضور در نماز جماعت خودداري كردند. آن حضرت فرمود: نزديك است كه براي مردمي كه نماز جماعت در مسجد را ترك كرده اند، فرمان دهم، هيزم در خانه هاي ايشان بريزند و آتش بزنند تا خانه هاي آن ها بسوزد. [3] .

تا اين جا، درباره ي دو موضوع بحث شد. يكي در رابطه با اصل نماز و تشريع آن، فلسفه هاي نماز، نماز اول وقت و غيره...

دوم در رابطه با نماز جماعت و فضيلت آن، عذاب ترك كنندگان جماعت و غيره....

در اينجا كتاب را خاتمه مي دهيم و اگر خداوند متعال، عمر و توفيق عنايت كرد در آينده راجع به نمازهاي ديگر بحث خواهيم نمود.

پايان كتاب مصادف بود با ميلاد مسعود «مولي الموحدين اميرالمؤمنين عليه السلام مجسمه ي نماز» و آن كسي كه با فرق شكافته و پيشاني خونين در «سجاده ي عشق» به خاك افتاد و به فيض «شهادت» نائل آمد.

روز 13 رجب 1416 ه ق برابر با 15 آذر 1374.

مؤلف: نعمت الله صالحي حاجي آبادي.



[ صفحه 349]