بيشتر نمازها، به جاي اين كه نهي كننده از فحشا و منكر باشند و گناهان انسان را محو و نابود كنند و آن ها را بدل به حسنات نمايند، در قيامت براي انسان دردسر و گرفتاري درست مي كنند و جزو طلبكاران انسان درآمده و دامن صاحبانشان را مي گيرند و خواستار مجازاتش مي شوند. نمازها در آن روز، با شكل هايي متفاوت و قيافه هاي گوناگون تجسم پيدا مي كنند.

در آن روز، وقتي دادگاه بزرگ عرصات تشكيل شد، كساني كه در دنيا حقشان از بين رفته و ضايع شده، اطراف انسان را محاصره مي كنند و ادعاي حق خود را مي نمايند.

در آن هنگام انسان متوجه مي شود كه عده اي مجروح و معيوب در گوشه اي از دادگاه الهي منتظر ايستاده اند. (بعضي از آن ها سرشان شكسته، بعضي چشمانشان معيوب و كور شده، بعضي با دست و پاي شكسته يا قطع شد و بعضي كمرشان خرد شده است).

در اين حال منادي پروردگار به آنان خطاب مي كنند و مي گويند: (اي مجروحان!) از دست چه كساني شكايت داريد و شكايت شماها درباره ي چه موضوعي است؟ بياييد و شكايت خود را مطرح كنيد تا به آن رسيدگي شود و حقتان به شما برگردد.



[ صفحه 307]



در جواب مي گويند: از دست اين نمازگزاران شكايت داريم. اين ها كساني هستند كه ما را معيوب و مجروح كرده اند.

نمازگزاران، از مطرح كردن چنين شكايت هايي تعجب مي كنند و مي گويند: خدايا! ايشان دروغ مي گويند. ما در دنيا با كسي نزاع و دعوا نداشتيم، ما آن ها را نمي شناسيم، آنان چه كساني هستند كه از ما شكايت دارند؟!

در جواب مي گويند: ولي، ما شما را خوب مي شناسيم. ما همان نمازهايي هستيم كه تو در عالم دنيا مي خواندي اما قراءتش درست نبود (و آن سر نماز است) اركانش را صحيح به جا نياوردي (و آن كمر نماز است) شرايط و اجزايش را ناقص كردي (و آن ها دست و پاي نمازند).

خلاصه، نمازهاي ناقص نه تنها موجب آزادي نمازگزاران نمي شنود، بلكه باعث گرفتاري آنان نيز مي گردد.