عده اي در حال نماز چنان با خضوع و خشوع مي باشند و قلب خود را خالص براي خدا قرار داده كه هيچ كس و هيچ فكري را در آن راه نمي دهند، حتي اگر احيانا از جهت كثرت جمعيت نماز جماعت، سرور و خوشحالي در آنان به وجود آيد، فورا نماز جماعت را ترك مي كنند.

در حالات مرحوم «حاج شيخ عباس قمي» صاحب «مفاتيح الجنان» آمده است: در زماني كه در شهر «مقدس مشهد» مشغول تحصيل علم بود، جمعي از مؤمنان و متدينان مشهد، پيش ايشان آمده و درخواست نمودند كه در «ماه مبارك رمضان» در مسجد «گوهرشاد» نماز جماعت را در يكي از شبستان هاي مسجد برپا كند و امامت آن ها را بپذيرد.

ايشان هم اين دعوت را پذيرفتند و در آن مكان، مشغول نماز جماعت شدند. يكي روز بعد از اتمام نماز ظهر به بعضي از كساني كه در صف هاي نزديكش بودند گفت:

نماز عصر را به انتظار من نباشيد و مسجد را ترك كرد. ايشان بدون آن كه نماز عصر را بخواند، مستقيم به منزل برگشت و تا آخر «ماه مبارك رمضان» ديگر به مسجد و نماز جماعت حاضر نشد. هنگامي كه يكي از علما از ايشان پرسيد، چرا نماز جماعت و مسجد را تعطيل نموديد؟

در جواب گفت: حقيقت مطلب اين است، در ركوع ركعت چهارم نماز ظهر بودم، متوجه شدم صداي اقتداكنندگان كه پشت سرم



[ صفحه 263]



مي گفتند:

«يا الله يا الله ان الله مع الصابرين» از دور به گوشم مي رسيد، اين هنگام در خودم احساس نشاط و غرور كردم و اين بهترين دليل براي من بود، كه براي امامت جماعت اهليت ندارم و اين بار، بار سنگيني است كه من نمي توانم بر عهده بگيرم، از اين رو به منزل رفتم و از زير اين بار گران خود را نجات دادم؛ زيرا كه تحمل آن را نداشتم [1] .