در فصل گذشته در رابطه با آداب نماز گفته شد كه: خضوع و خشوع همراه با حضور قلب و توجه به خدا در عبادت و نماز شرط است و باعث قبولي نماز و نزديك شدن نمازگزار به مقام خداوند مي باشد.

در اين فصل نيز آفات هايي كه باعث باطل شدن يا بي ارزش شدن نماز مي شود داستان هايي را به عنوان نمونه و عبرت ديگران مي آوريم.

نماز بدون توجه به خدا، اثر نماز حقيقي را ندارد، سازنده نيست، نهي از كارهاي قبيح نمي كند، پوچ و بي مغز است.

در اين باره به داستان چند نفر از كساني كه در حين نماز توجه به خدا و نماز نداشتند و قلبشان متوجه چيزهاي بي معناي دنيايي شده بود و نماز آنان را پوچ و بي معني كرده ابتدا توجه نمازگزاران را به اين مطلب جلب مي كنم داستان آنان از اين قرار است.