نيز چنين آمده است كه: فردي باغ باصفايي داشت.

روزي داخل آن مشغول كار بود كه وقت نماز فرا رسيد، او هم از حوضي كه وسط باغ بود وضويي گرفت، همان جا مشغول نماز شد. به هنگام نماز، بال زيباي پرنده اي كه روي درخت نشسته بود توجه او را به خود جلب كرد. اين باعث شد كه فكر او از نماز بيرون رود و



[ صفحه 232]



در تعداد ركعت هاي خوانده شده ي نماز شك كند. با خود گفت: باغي كه موجب هواس پرتي من در نماز شود به درد نمي خورد. از اين رو براي جبران شك خود، باغ را صدقه داد. [1] .