عده اي از مردم بر اثر اصرار بر گناه از رحمت خداوند متعال مأيوس اند و اميد بخشش از خالق بخشنده ي خود را ندارند.

نقل شده است كه روزي رسول خدا صلي الله عليه و آله به مردي برخورد كرد كه در دعايش مي گفت: بارالها! آمرزشت را نصيبم كن در حالي كه يقين دارم مرا نمي آمرزي؟ پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله از اين دعاي او ناراحت شد و به آن مرد فرمود: اي مرد! چرا به پروردگارت بدگماني و از رحمت او مأيوسي؟ عرض كرد: يا رسول الله! به علت گناهاني كه قبل از اسلام و بعد از آن مرتكب شده ام. آن حضرت فرمود: گناهاني كه در جاهليت انجام داده اي ايمان تو آن ها را نابود كرد.

اما گناهاني كه بعد از ايمان و اسلام آوردنت انجام دادي، نمازهاي تو آن ها را از بين مي برد، از نماز تا نماز ديگر هر گناهي كردي آمرزيده مي شود، نماز بعدي كفاره گناهان قبلي است. [1] .

امام صادق عليه السلام نيز در اين باره فرمود: روز قيامت پيرمردي را مي آورند، سپس نامه اعمالش را به دست او مي دهند، ظاهر نامه اش را كه به طرف مردم است در آن چيزي جز گناه و معصيت ديده نمي شود و



[ صفحه 209]



كار محاسبه اش طولاني مي شود.

پس از آن، پيرمرد مي گويد: خدايا! آيا مرا داخل دوزخ مي اندازي و در آتش مي سوزاني؟

پروردگار متعال در جواب او مي فرمايد: اي پيرمرد! به راستي من حيا مي كنم كه تو را عذاب كنم؛ زيرا تو در دنيا براي من نماز خواندي و عبادت مرا مي نمودي.

پس از آن به ملائكه خطاب مي كند و مي فرمايد: اي فرشتگان! بنده ي شرمنده ي مرا به سوي بهشت ببريد. [2] .

واي به حال آن كساني كه از اقيانوس رحمت الهي كه با نماز متلاطم مي شود محروم اند، سعادتمند آن انسان هايي هستند كه از اين درياي پهناور و بي كران بهره مي گيرند و آلودگي هاي خود را با نماز شستشو مي دهند.