همچنين وارد شده، شخصي به نام «ابواليسر»، عمري غزيه انصاري، روزي در بازار خرمافروشان سرگرم فروش خرما بود، ناگاه زن زيبايي را مشاهده كرد كه به قصد خريد خرما نزد وي آمد و درخواست مقداري خرما نمود، او با همان نگاه، دل و جان را يك جا باخت.



من هر چه ديده ام ز دل و ديده ديده ام

گاهي ز دل شنيده و گاهي بديده ام



«ابواليسر» كه دل از كف داده بود، زن را به بهانه ي پرداخت خرماي بهتر به خانه دعوت كرد. زن بيچاره فريب خورد و به خانه ي او وارد شد.



ز دست ديده و دل هر دو فرياد

كه هر چه ديده بيند دل كند ياد



بسازم خنجري نيشش ز فولاد

زنم بر ديده تا دل گردد آزاد





[ صفحه 207]



وقتي آن زن، داخل خانه شد، «ابواليسر» او را در آغوش كشيد و شروع به بوسيدن كرد.

زن گفت: اي مرد! از خدا بترس و مرا رها كن: مگر خدا را شاهد و ناظر نمي داني، از خدا شرم و حيا نمي كني، اي مرد! دست از گناه بكش! خود و مرا آلوده نكن. در اين هنگام كلام نافذ زن در او تأثير نمود، شرمنده گرديد، از گناه خود پشيمان شد،: زن را رها كرد و بدون فوت وقت در حالي كه سخت گريه مي كرد به محضر پيامبر صلي الله عليه و آله شرفياب گرديد و عرض كرد:

يا رسول الله! در حق كسي كه زن بيگانه اي را به خانه برد و بدن او را لمس كند و ببوسد ولي زنا نكند چه مي فرمايي؟

حضرت پاسخ نفرموده و منتظر وحي گرديد: تا وقت نماز ديگري فرا رسيد. حضرت نماز عصر را به جا آورد، بعد از آن جبرئيل نازل شد و اين آيه را نازل كرد.

«ان الحسنات يذهبن السيئات»

«راستي خوبي ها (نماز)، بدي و گناهان را از بين مي برد و انسان را از آلودگي پاك مي كند».

بعد از آن حضرت فرمود: «ابواليسر» را احضار كرد و فرمود:

آيا نماز عصرت را با ما خوانده اي؟

عرض كرد: بلي يا رسول الله! نماز عصر را بر شما اقتدا كردم.

حضرت فرمود: اي «ابواليسر»! خوشحال باش؛ زيرا نمازت كفاره ي گناهانت شد.

عده اي از اصحاب عرض كردند: يا رسول الله! اين غفران و بخشش



[ صفحه 208]



گناهان، مخصوص «ابواليسر» است؟

پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله فرمود: نه، بلكه تمام مردم در اين حكم داخل هستند و همه مساوي اند. [1] .