آيت الله سيد علي نجف آبادي (ره) يكي از علماي بزرگ نجف آباد و از مراجع و هم دوره ي مرحوم آيت الله سيد ابوالحسن اصفهاني (ره) بوده است.

ايشان يكي از كساني است كه به نماز زياد عشق مي ورزيد به طوري كه براي اقامه و برپا كردن جماعت و تبليغ و ارشاد مردم، پياده به روستاهاي اطراف نجف آباد مي رفت و عمرش را در اين راه، گذرانده بود.

از ايشان نقل شده است كه: شب جمعه اي براي اقامه ي نماز جماعت و بيان احكام به روستايي رفته بود، موقع برگشتن با وجود برف سنگيني كه آمده بود، حركت مي كند. در وسط راه گرگي گرسنه به ايشان حمله ور مي شود.

آن مرحوم، وقتي خود را در محاصره و طعمه ي گرگ گرسنه مي بيند، پيش خود مي گويد: من الان طعمه ي اين حيوان مي شوم و بايد در اين بيابان با زندگي خود وداع كنم، خوب است اول دو ركعت نماز بخوانم، شايد همان نماز كمكم دهد يا حداقل در حال نماز و راز و نياز با خداي خود از دنيا بروم.

ايشان، نزديك چاهي به نماز مي ايستد و گرگ هم نظاره گر است. هنگامي كه آن مرحوم از قرائت فارغ مي شود و مي خواهد به ركوع يا سجده برود. در همان موقع گرگ هم تصميم مي گيرد كه حمله كند.از بالاي سر ايشان رد مي شود و در درون چاه مي افتد.



[ صفحه 193]



آن عالم متقي و وارسته با نماز و ارتباط با خداوند عالميان، و توسل پيدا كردن به اجداد طاهرينش از چنگال گرگ خون آشام و مرگ حتمي نجات پيدا مي كند. [1] .