نقل شده است: «زاهدي» بر اثر عشق به خداوند مهربان هميشه در حال نماز و عبادت بود، در حين نماز و بعد از فراغت از آن، زياد گريه مي كرد. روزي يكي از دوستانش از او درخواست كرد كه كمتر نماز بخواند، و كمتر گريه كند و اشك بريزد و به او گفت: اي زاهد! گريه زياد به چشم آسيب مي رساند و در گريه كردن به هنگام نماز و عبادت نبايد زياده روي كرد.

زاهد كه سرشار از جذبه ي محبت و عشق به خداوند متعال و نماز بود، پاسخ داد: اي دوست مهربان! از دو حال بيرون نيست، يا چشم من آن جمال را كه ديدار حق و آخرين مقصد سلوك عبد است سرانجام مي بيند و يا نمي بيند. اگر لياقت داشته باشد و ديدار حق برايش حاصل شود، در اين هنگام هيچ غم و غصه اي از آسيب چشم نيست. و اگر لياقت ديدار حق را ندارد و نمي تواند جمال يار را ببيند، پس همان بهتر كه كور شود.



يا رب! بريز شهد عبادت به كام ما

ما را ز ما مگير به وقت قيام ما



تكبير چون كنيم، مجال سر آمده

در ديده ي بصيرت والامقام ما



ابليس را به بسمله بسمل كن و بريز

ز ام الكتاب جام طهوري به كام ما



وقت ركوع مستي ما را زياده كن

در سجده ساز، ذروه اعلي مقام ما





[ صفحه 171]





در لجه ي شهود شهادت، غريق كن

از ما بگير مائي ما در سلام ما



هستي ز هر تمام خدا يا تمامتر

شايد اگر تمام كني، ناتمام ما



فيض است و ذوق و بندگي و عشق و معرفت

خالي مباد يك دم از اين شهد كام ما [1]