در آغاز، اين مطلب را به عرض خوانندگان برسانم تا بدانند، نماز هديه اي است كه انسان آن را براي خداوند متعال مي فرستد. هر چه هديه باارزش تر باشد بهتر مورد قبول واقع مي شود. اگر كسي بخواهد، تحفه اي به نزد شخصيت بزرگواري بفرستد، چگونه سعي و كوشش مي كند كه آن هديه ي پاكيزه و باارزش، نيك و دلپسند، بي عيب و بي نقص باشد تا مورد قبول آن شخصيت واقع شود، و آن را با حالت غضب و عصبانيت به صاحبش برنگرداند.

نمازي هم كه انسان مي خواند، هديه اي است از جانب او به سوي خداوند متعال، به سوي آن كسي كه او را از نيستي به وجود آورده و آخر هم به سوي او برمي گردد.

نمازگزار نمازي را كه مي خواند به عنوان هديه به سوي خدا بفرستد. بايد سعي كند آن را بدون عجب و ريا، بي عيب و نقص، با قرائت صحيح، با خضوع و خشوع و با حضور قلب اقامه نمايد.

بايد سعي كند با لباس و بدن پاك و با تمام اجزاء و شرايطش با توجه به معنا و در اول وقت به جا آورده شود. تا خداوند آن را قبول درگاه خود كند و به عنوان هديه آن را بپذيرد و در مقابل، مزد و پاداشي به



[ صفحه 154]



نمازگزار عطا فرمايد.

نمازي كه به عنوان تحفه ي الهي است، بايد طوري نباشد كه به جاي قبول و پاداش دادن، به فرشتگان حامل نماز دستور دهد آن را برگردانند و مانند پارچه ي پيچيده شده به صورت صاحبش بزنند و بگويند:

اين تحفه ي نامبارك تو مورد قبول خدايت واقع نشد، آن را نپسنديد، از آن خوشش نيامد، دستور داد كه آن را از آسمان ها به زمين برگردانند و به صاحبش رد كنند.

پس اي نمازگزار! تو كه زحمت مي كشي، وضو و طهارت مي گيري، وقتت گرفته مي شود، از كار بيكار مي شوي، سعي كن اين هديه اي كه مي خواهي به سوي خالق و رازق خود بفرستي، هديه اي آبرومند و با ارزش باشد تا آن را در اعلي عليين قرار دهند و برايت نگهداري كنند و در عالم آخرت، چند هزار يا چند ميليون برابر آن را به تو باز گردانند و آن جا پيش فرشتگان شرمنده و خجالت زده نباشي.