امام حسن عسكري عليه السلام همانند پدران و اجداد گرامي خود در توجه به نماز و عبادت خداوند نمونه بود، چون وقت نماز فرا مي رسيد او از



[ صفحه 131]



هر كاري كه مشغول بود دست مي كشيد و هيچ چيز را بر نماز مقدم نمي داشت.

ابوهاشم جعفري مي گويد: روزي خدمت امام حسن عسكري مشرف شدم، ديدم آن حضرت، مشغول نوشتن نامه اي است.

هنگامي كه وقت نماز فرارسيد، آن بزرگوار كاغذ را بر زمين گذاشت و مشغول نماز شد. در همين موقع توجه كردم ديدم قلم بر روي كاغذ، خود به خود مي نويسد تا نامه به آخر رسيد. از تعجب به سجده افتادم، وقتي امام نمازشان به پايان رسيد، نشستند و قلم را به دست گرفتند و اذن دادند كه مردم داخل شوند. [1] .

كيفيت و چگونگي نماز خواندن و عبادت آن جناب به گونه اي بود كه ديگران را به ياد خدا مي انداخت و گاه افراد گمراه و منحرفي را اساسا عوض مي كرد و به راه راست هدايت مي نمود.

آن زمان كه امام در زندان «صالح بن وصيف» زنداني بود، عده اي از بني عباس پيش زندانبان آمدند و گفتند:

از جهت آب و غذا و استراحت، او را در تنگنا قرار بده!

صالح گفت: من با او چه كنم؟ دو نفر از بدترين و خطرناك ترين مأموران خود را بر آن امام گماشته ام: يكي به نام «علي بن يارمش» و ديگري به نام «اقتامش» اما آن دو نفر بر اثر معاشرت با آن حضرت دگرگون شده و اهل نماز و عبادت و روزه گشته و به مرحله اي عظيم رسيده اند. بعد زندانبان، آن دو نفر را فراخواند و گفت: واي بر شما! در مورد اين مرد چه رفتاري در پيش گرفته ايد؟



[ صفحه 132]



گفتند: ما چه بگوييم در مورد كسي كه روزها در حال روزه و تمام شب را به نماز و عبادت مشغول است و با كسي تكلم نمي كند و به غير از نماز و عبادت، سخن نمي گويد؟ [2] .

نماز خواندن آن حضرت به گونه اي است كه دشمن از آن تعريف مي كند: وقتي در زندان علي بن حزين بود، معتمد دائم خبر آن جناب را از او مي پرسيد.

زندانبان مي گفت: او روزها روزه مي گيرد و تمام شب را مشغول نماز و عبادت است. [3] .