نقل شده است: وقتي امام جواد عليه السلام با همسرش ام الفضل از بغداد به سوي مدينه حركت فرمود به كوفه آمد. مردم با آن حضرت مشايعت كردند تا هنگام غروب به خانه ي مسيب رسيدند و در آن جا فرود آمده و داخل مسجد شدند.

در صحن مسجد درخت سدري وجود داشت كه هنوز ميوه نياورده بود. آن حضرت كوزه ي آبي خواست و در پاي آن درخت وضو گرفت و نماز مغرب را به جماعت اقامه كردند.

بعد از نماز مقداري نشست و مشغول ذكر تعقيب گرديد. آن گاه برخاست نافله ي نماز مغرب را به جاي آورد و به سجده رفت و شكر خداي را به جاي آورد و از مسجد خارج شد.

چون به كنار درخت سدر رسيد. مردم ديدند كه به بركت آن امام درخت سدر ميوه آورده است! آنان از اين جريان به شگفت آمدند و از ميوه ي آن خوردند، ديدند ميوه هايش هسته ندارد، بعد از آن امام را وداع كردند و رفتند. [1] .