زندگاني پربار اين امام بزرگوار، داراي جنبه هاي مختلفي است. بخشي از آن توجه خاص آن حضرت به عبادت به خصوص نماز است؛ زيرا سجده هاي طولاني ايشان از رابطه تنگاتنگ او با نماز، سخن مي گويد.

احمد بن عبدالله اهوازي از پدرش نقل مي كند: روزي بر فضل بن ربيع وارد شدم در حالي كه وي بر جاي بلندي نشسته بود، همين كه مرا ديد گفت، عبدالله بيا بالا. وقتي بالاي بلندي رفتم، گفت:

درون اين اطاق نگاه كن و بگو چه مي بيني؟! وقتي درست نگاه كردم، گفتم: پيراهني است كه در وسط اطاق افتاده است.

گفت: خوب نگاه كن! گفتم: گويا مردي به سجده رفته است.

فضل بن ربيع گفت: او را مي شناسي؟

گفتم: او را نمي شناسم.

در جواب گفت: او امام تو موسي بن جعفر عليه السلام است.

سپس ادامه داد و گفت: من شب و روز مراقب او هستم و در تمام لحظه ها وي را چنين ديدم كه پس از به جا آوردن نماز صبح، مشغول تعقيب مي شود تا آن كه خورشيد طلوع نمايد. پس از آن به سجده مي رود تا زوال خورشيد. آن حضرت كسي را معين كرده تا وقت هاي نماز را به او يادآوري كند. همين كه وقت نماز را به او خبر مي دهد، از



[ صفحه 125]



جا برمي خيزد و دوباره مشغول نماز مي شود، بدون آن كه تجديد وضو نمايد.

اين شيوه هميشگي اوست و باز به سجده مي رود تا موقع نماز مغرب، پس از نماز عشا افطار مي كند و مقدار كمي استراحت مي نمايد و بعد از آن، تجديد وضو مي نمايد و باز به سجده مي رود و تمام شب را تا سپيده صبح به عبادت و نماز سرگرم است. [1] .