همين طور كه اميرالمؤمنين و امام زين العابدين عليهماالسلام در حال نماز از خود بي خود مي شدند و متوجه اطراف نمي گرديدند، حضرت باقرالعلوم عليه السلام هم همان طور بودند.

نقل شده است كه: چاهي در منزل ايشان بود، آن حضرت وضو گرفتند و در كنار همان چاه مشغول نماز شدند. يكي از فرزندان پسر امام، كوچك بود به طوري كه نمي توانست راه برود، چهار دست و پا آمد تا خود را به پدر رساند، ناگهان در چاه افتاد و امام متوجه نشد.



[ صفحه 123]



يكي از كنيزان آن حضرت هر چه فرياد زد كه بچه داخل چاه افتاد، باز متوجه نشد و به نماز خود ادامه داد و آن را قطع نكرد. بعد از آن كه از نماز، فارغ شد، همسر امام پيش آمد و گفت:

يا بن رسول الله صلي الله عليه و آله چقدر شما قسي القلب و سخت دل هستيد! بچه، داخل چاه افتاد و ما هر چه فرياد مي زنيم توجه نمي كنيد.

امام باقر عليه السلام وقتي از جريان اطلاع پيدا كرد، آمد كنار چاه و مشاهده كرد كه آن كودك در ته چاه روي آب نشسته است! در اين هنگام آب شروع به جوشيدن كرد و تا لب چاه آمد، در حالي كه كودك به روي آن نشسته بود.

حضرت دست خود را دراز كرد و كودك را صحيح و سالم گرفت از چاه بيرون آورد. بعد از آن به زنان و كنيزان فرمود: توجه داشته باشيد! چون من در حال خدمت به آقا و مولاي خود و مشغول عبادت و نماز براي خداي متعال بودم، او هم فرزند مرا حراست و نگهداري نمود و او را صحيح و سالم به من بازگرداند. [1] .