حضرت «يونس عليه السلام» پيامبري است كه در نينوا به پيامبري مبعوث گرديد. در اثر نافرماني قومش، صبر او تمام شد، آنان را نفرين كرد و از ميان ايشان بيرون رفت تا خدا عذاب را بر آنان نازل گرداند.

آن حضرت به سوي دريا حركت كرد و سوار كشتي شد و به راه خود ادامه داد. وقتي كشتي به وسط دريا رسيد ماهي بزرگي به نام (نون) جلو آمد و مي خواست كشتي را غرق كند. بنا شد به قيد قرعه يكي از سرنشينان كشتي طعمه ي ماهي شود تا ديگران جان سالم به در برند، قرعه به نام «يونس» درآمد و او خود را به دهان ماهي انداخت.



[ صفحه 90]



خداوند به ماهي الهام كرد كه حضرت يونس غذاي تو نيست، تنها شكم تو زنداني براي اوست.

ماهي بعد از آنكه او را بلعيد در عمق اقيانوس ها برد، در آن جا سه تاريكي به او هجوم آورد كه عبارت اند:

1- تاريكي شكم ماهي.

2- تاريكي عمق اقيانوس.

3- تاريكي شب.

«يونس» در آن جا به ياد خدا افتاد و خدا را مي خواند تا جايي كه لطف پروردگار شامل حالش شد در اين حال به ماهي خطاب شد: «يونس» را صحيح و سالم در كنار دريا پياده كند.

قرآن در اين باره مي فرمايد: «اگر يونس در آن تاريكي ها به ياد خدا نمي افتاد و تسبيح او را نمي كرد (به عنوان زنداني فراري) تا روز رستاخيز داخل شكم ماهي مي ماند». [1] .

مفسرين گفته اند: تسبيحي كه خداوند در آيه مي فرمايد، همان نماز است. يعني اگر حضرت «يونس عليه السلام» از نمازگزاران نبود تا روز قيامت داخل شكم ماهي باقي مي ماند. [2] .