لقمان حكيم كسي است كه خداوند متعال به جاي نبوت و پيامبري حكمت را كه اگر از مقام نبوت بالاتر نباشد پايين تر هم نيست به او عنايت كرد.

قرآن مجيد در اين باره مي فرمايد: «ما به لقمان حكمت (درك و فهم مطالب و خداشناسي) را عطا كرديم». [1] .

لقمان چهره اي سياه، لب هايي كلفت و پاهايي مانند پاهاي چهارپايان داشت. او بيش از سه هزار سال عمر كرد.

لقمان آزاد نبود بلكه غلام ديگران بود و براي اربابان خود كار مي كرد، او شب ها مشغول نماز و راز و نياز با خالق خود بود. او نه تنها خود دائم مشغول نماز بود بلكه اربابان خود را موعظه مي كرد و آنان را دستور به اقامه ي نماز مي داد. او با روش پسنديده، اربابان خود را در دل شب براي نماز شب از خواب بيدار مي كرد و سپيده ي صبح براي نماز صبح بيدار مي نمود. خداوند در قرآن يك سوره به نام او بر پيامبر اسلام نازل فرموده و در آن به بعضي از موعظه هايي كه به لقمان فرزند خود مي نمود اشاره كرده است:

او در ضمن نصيحت هاي خود به فرزندش چهار موضوع بسيار مهم را بيان مي كند و مي فرمايد:



[ صفحه 87]



«اي پسرم! نماز را بر پاي دار، امر به معروف و نهي از منكر نما و در مقابل مشكلات و مصيبت ها (و ناراحتي هايي كه براي تو پيش مي آيد) استقامت كن كه اين از اساسي ترين كارهاست!» [2] .

در اين جا، لقمان اول سفارش به نماز مي كند و مي خواهد به فرزندش و همه ي انسان ها تا روز قيامت بفهماند و بگويد: نماز مهم ترين پيوند تو با خالق است؛ نماز قلب تو را بيدار و روحت را مصفا و زندگي تو را روشن مي سازد. نماز آثار گناه را از جانت مي شويد، نور ايمان را در سراي قلبت مي افشاند و تو را از فحشا و كارهاي زشت باز مي دارد.