خداوند درباره ي «اسماعيل» صادق الوعد، روي سخن را به پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله كرده و مي گويد:

«اي پيامبر! در كتاب آسماني از «اسماعيل» ياد كن! او در وعده هايش صادق بود. او پيامبري عالي مقام بود و همواره خانواده ي خود را به اقامه ي نماز و پرداخت زكات دستور مي داد». [1] .

خداوند در قرآن كريم «اسماعيل» را از دو جهت تعريف و تمجيد مي كند؛ زيرا در آن حضرت دو صفت زيبا وجود داشت و آن ها عبارت اند از:

1- عهد و پيماني كه با مردم برقرار مي كرد به آن پاي بند بود و هيچ وقت خلف وعده نمي كرد.

2- خانواده ي خود را دائم به اقامه ي نماز و پرداخت زكات فرامي خواند.



[ صفحه 83]



«اسماعيل» علاوه بر آنكه خود اهل نماز بود نزديكان خود را نيز به اين مسئله ي مهم دعوت مي كرد.

در اين جا، بايد به اين مطلب توجه شود كه اين «اسماعيل» فرزند حضرت ابراهيم عليه السلام نيست بلكه پيامبري از پيامبران بني اسرائيل و فرزند حزقيل نبي است. چون او دائم خانواده و قومش را به نماز دعوت مي كرد و اين براي آنان ناخوش آيند بود! از اين جهت او را گرفته و پوست سر و صورتش را كندند.

لازم به تذكر است: پيامبري كه از جانب خداوند متعال لقب «صادق الوعد» را گرفت فقط همين پيغمبر بوده است؛ زيرا با شخصي در مكاني وعده ملاقات داشت، چون آن شخص در قرار حاضر نشد آن حضرت يكسال در آن مكان ماند بلكه رفيقش بيايد و او را ببيند. [2] .

پس از گذشت اين مدت طولاني، «اسماعيل» آن شخص را ديد و فرمود: من در اين مدت همواره در انتظار تو بودم.