خداوند حضرت «شعيب» را به سوي مدين، شهري كه در شرق خليج عقبه و شمال حجاز و جنوب شامات است در ميان مردم آن منطقه به پيامبري برانگيخت.

آن حضرت اغلب اوقات مشغول نماز بود، و در بيشتر سخنراني هايش قوم خود را نصيحت مي كرد و مي گفت:

«اي قوم! خدا را پرستش كنيد، گرانفروشي نكنيد، پيمانه ها را با عدالت پر كنيد، متاع ديگران را بي ارزش جلوه ندهيد، از فساد بر روي زمين بپرهيزيد، به آن چه خداوند از مال هاي حلال به شما عنايت كرده استفاده كنيد و بت را به جاي خدا نپرستيد و خود را از عذاب روز قيامت دور داريد!»

آنان در جواب او مي گفتند: «اي شعيب! آيا اين نمازت به تو اجازه مي دهد كه ما آنچه را تا به حال پدران و نياكانمان مي پرستيدند ترك



[ صفحه 82]



كنيم؟!» [1] .

در اين جا، بت پرستان و مشركان تكيه روي نماز حضرت «شعيب» مي كردند! علتش اين بود كه آن حضرت بسيار نماز مي خواند و به مردم خود مي گفت:

«نماز، انسان را از كارهاي زشت باز مي دارد». ولي آن قوم نادان و از خدا بي خبر رابطه ي ميان نماز و ترك گناه و اعمال قبيح و زشت را درك نمي كردند.