نماز در شريعت حضرت ابراهيم


حضرت «ابراهيم عليه السلام» در ميان همه ي انبياء و رسولان بزرگ الهي، عظمت و مقام رفيعي دارد.

خداوند در قرآن مجيد عنايت هاي خاصي را نسبت به اين پيامبر مبذول داشته و داستان زندگي او را به طور نسبتا مشروحي بيان كرده است. [1] .

از آيات متعددي كه در قرآن است به دست مي آيد كه: نماز جزء



[ صفحه 79]



شريعت حضرت «ابراهيم عليه السلام» بوده است. آن حضرت، هم خود و هم فرزندانش از برپاكنندگان نماز بوده اند.

حضرت «ابراهيم عليه السلام» به همراه فرزندش اسماعيل و همسرش هاجر به سرزمين حجاز سفر كرد و آنان را در نقطه اي خشك و بي آب و علف، به نام مكه اسكان داد و به سوي ساره همسر ديگرش بازگشت. [2] .

دوري اسماعيل و هاجر بر حضرت «ابراهيم عليه السلام» سخت بود از اين رو هنگام بازگشت، دست به دعا برداشت و عرض كرد:

«خداوندا! من بعضي از دودمانم را در سرزميني بي آب و علف در كنار خانه اي كه حرم تو است جاي دادم تا نماز را بر پا دارند». [3] .

هدف عمده ي «ابراهيم عليه السلام» از چنين كار بزرگ، چيزي جز برپايي نماز و اطاعت از فرمان خداوند نبوده است و صراحت كلام و دعاي حضرت «ابراهيم عليه السلام» گوياي همين واقعيت است.

به راستي عظمت نماز تا چه اندازه است كه خداوند، پيامبر عظيم الشأني را در چنين امتحاني سخت قرار مي دهد. آن هم در سنين پيري كه احتياج به آرامش و امنيت براي او بيش از پيش احساس مي شود.

آري، نماز از چنين جايگاهي بهرمند است، تا جايي كه «ابراهيم عليه السلام» اصرار بر فيض وصولش را از خداوند خواستار است.

حضرت «ابراهيم عليه السلام» در يكي از دعاهايي كه براي فرزندانش مي كند چنين مي فرمايد:



[ صفحه 80]



«پروردگارا! مرا از نمازگزاران و برپاكنندگان آن قرار بده و فرزندان مرا نيز از نمازگزاران محسوب بدار». [4] .

يكي از تقاضاهاي مهمي كه حضرت «ابراهيم عليه السلام» از خداوند متعال، مي كند توفيق خواستن از او در برپاداشتن نماز است.

حضرت «ابراهيم عليه السلام» خليل الرحمان، علاوه بر سفارش هايي كه درباره ي نماز به فرزندانش مي كند، خودش نيز به هنگام نماز از خود بي خود مي شد.

نقل شده كه: آن حضرت هنگامي كه به نماز مي ايستاد، صداي آه و ناله اش از مسافت يك ميل (كه يك سوم فرسخ باشد) شنيده مي شد و در نماز همچون ديگ جوشان سينه اش صدا مي نمود. [5] .

دليل آن كه حضرت «ابراهيم عليه السلام» به مقام و دوستي خدا رسيد و «خليل الله» شد در اثر نماز و سجده هاي طولاني او بوده است. [6] .


پاورقي

[1] سرگذشت حضرت ابراهيم در 36 سوره بيان شده است.

[2] علت سفر آن حضرت، حسادت ساره زن ديگر اوست.

[3] سوره ي ابراهيم (14) آيه 37.

[4] سوره ي ابراهيم (14) آيه 40.

[5] ميرزا جواد تبريزي، اسرار الصلوة، ص 313.

[6] مستدرك الوسائل، ج 1، ص 329.


بازگشت