حضرت «صالح» يكي از پيغمبران پركار و از شريف ترين مردم در زمان خود بود. او داراي حلمي سرشار و عقلي روشن و اخلاقي نيكو بود. او مدتي در ميان قومش تبليغ و مردم را دعوت به نماز و عبادت خدا مي كرد و از بت پرستي برحذر مي داشت. اما مردم زير بار او نرفتند و به دستورات روح بخش او عمل نكردند.

آخرالامر معجزه اي بزرگ از آن حضرت درخواست كردند و گفتند: اگر تو در دعوي پيامبري خود راستگويي، به عنوان نشانه ي



[ صفحه 78]



پيغمبري شتري با اين خصوصيات از دل اين كوه بيرون آور در حالي كه آبستن باشد و هنگامي كه از كوه بيرون آمد همان لحظه بچه اش متولد گردد.

حضرت «صالح» در جواب آنان فرمود: آنچه از من درخواست كرديد كاري است دشوار ولي نزد پروردگار آسان است. سپس به پا خاست و دو ركعت نماز كنار آن كوه خواند و سر به سجده نهاد و با خداي خويش راز و نياز كرد. قبل از آن كه سر از سجده بردارد، كوه به امر خدا شكافته شد و صدايي از آن به گوش رسيد كه جمعي بي هوش شدند و ناقه اي با همان خصوصياتي كه خواسته بودند بيرون آمد. [1] .

از اين حديث معلوم مي شود كه حضرت «صالح»، هم خود و هم خانواده اش نماز مي خواندند و مردم را به نماز دعوت مي كرد و در مشكلات خويش از نماز كمك مي گرفت.