امام هشتم علي بن موسي الرضا عليه السلام درباره ي فلسفه ي نماز چنين مي فرمايد:

نماز، اقرار و اعتراف به ربوبيت پروردگار عالميان است.

نماز، مبارزه ي با شرك و طاغوت و بت پرستي است.

نماز، ايستادن در پيشگاه خداوند در نهايت خضوع و خشوع و



[ صفحه 63]



تواضع است.

نماز، اعتراف به گناهان و تقاضاي عفو از اعمال نارواي گذشته است.

نماز، هر روز پيشاني «براي تعظيم پروردگار» بر زمين ساييدن است.

نماز، باعث مي شود انسان هميشه هشيار باشد تا گرد و غبار غفلت، بر دل او سايه نيفكند و مغرور نگردد، هميشه در برابر پروردگار خود خاضع و خاشع بوده و خواستار حاكميت دين در جامعه باشد.

نماز، باعث مي شود تا انسان در روز و شب و در همه ي احوال دائم به ياد خداوند باشد.

نماز، باعث مي شود تا انسان مولا و خالق خويش را فراموش نكند و به سركشي و طغيان نيفتد و همين توجه به خداوند و ايستادن در حضور اوست كه انسان را از گناهان دور مي سازد و از انواع و اقسام فساد جلوگيري مي نمايد. [1] .