هشام بن حكم يكي از شاگردان امام صادق عليه السلام مي گويد: از آن حضرت پرسيدم: چرا خداوند نماز را براي انسان ها واجب كرد در



[ صفحه 62]



حالي كه نماز، مردم را از كارهاي شخصي باز مي دارد و موجب زحمت آنان مي گردد؟

فرمود: در وجود نماز رازهايي نهفته است. اگر مردم بدون نماز و بدون تكليف رها مي شدند و تنها پيامبري مي آمد و خبرهايي را از جانب خداوند مي آورد و مي رفت، بعد از رفتن پيامبر، آنان دچار سرنوشت گذشتگان خود مي شدند؛ زيرا در ميان گذشتگان افرادي بودند كه كتاب آسماني نيز به همراه داشتند و حتي به جهت دين خود جنگ هايي نمودند. ولي به مرور زمان، توجه مردم به خدا و پيامبرشان كم شد و دين و آئين آنان به كلي از بين رفته.

از اين جهت خداوند، اراده نمود كه امت اسلام دچار چنين سرنوشتي نشوند، لذا دستور داد تا مردم در شبانه روز پنج نوبت نماز بخوانند و به ياد پروردگار باشند و علاوه بر اذان و اقامه در «نه» نوبت نام پيامبر را در تشهد نمازهايشان ببرند تا نام و آئين او از بين نرود. [1] .