در نفس المهموم از علامه مجلسي و محدث نوري قدس سرهما از دعوات راوندي روايت كرده كه چون بردند زين العابدين عليه السلام را به سوي يزيد، آن ملعون قصد كرد آن مظلوم را گردن بزند. پس آن بزرگوار را در مقابل خود نگاه داشت و تكلم مي كرد كه شايد آن مظلوم سخني بگويد كه موجب قتلش بشود آن بزرگوار جواب او را مي داد و در دست مباركش تسبيحي بود او را مي گردانيد و با يزيد هم سخن



[ صفحه 155]



مي فرمود. يزيد گفت: من با شما سخن مي گويم و شما جواب مرا مي دهيد و تسبيح مي گردانيد؟. حضرت فرمود: خبر داد مرا پدرم كه چون نماز صبح را بخوانند و فارغ شوند با احدي تكلم نكنند تا تسبيح به دست بگيرند و بگويند: اللهم اني اصبحت اسبحك و احمدك و اهللك و اكبرك و امجدك بعدد ما ادير به سبحتي. و تا شب تسبيح را دور بدهد و آنچه بخواهد تكلم كند بدون آنچه ذكري بگويد ثواب ذكر براي او نوشته مي شود و اين حرز است از براي او تا شب كه برود ميان فراش خوابش و چون شب ميان فراش خود رفت باز همين ذكر را بگويد و تسبيح را زير سر بگذارد از براي او ثواب ذكر نوشته مي شود تا صبح. و ظاهراً در شب بايد اللهم اني امسيت بگويد به جاي اصبحت.