برخلاف دسته فوق، گروهي ديگر از نوجوانان كه يك دوره ي طولاني از سردرگمي هويت را مي گذرانند؛ شايد هيچ گاه احساس هويتي قوي و روشن در آنان ايجاد نشود. اينها نوجواناني اند كه نمي توانند خود را آنگونه كه هستند بيابند، نوجواناني كه خود را رها و فارغ از پيوند با ديگران نگه مي دارند و در حالت تجرد و در دوران پيش از شكل گيري هويت باقي مي مانند [1] اين عده، داراي عزت نفس كمتر، استدلال اخلاقي رشد نايافته بوده و از اضطراب و تكانش رواني رنج مي برند. طبق يافته هاي پژوهشي، اين عده از نوجوانان آمادگي زيادي براي اعتياد، بزهكاري، جامعه ستيزي و اختلالات رواني دارند [2] .