نوجوان براي استقرار هوشياري نسبت به خود و اثبات هويت و توسعه ي فرديت خويش نيازمند به همسان سازي زماني است. بدين معني كه وحدت و هويت شخصيت نوجوان نه تنها در پهنه ي كنوني حيات بلكه تداوم و ادامه ي زندگي او در مراحل آن نيز مطمح نظر قرار



[ صفحه 35]



مي گيرد. اين مفهوم، تنها در مرحله ي بلوغ يعني زماني كه نوجوان درباره ي سرنوشت دلايل موجوديت خود، وجود و عدم زندگي و مرگ از خود سؤال مي كند تحقق مي يابد. در چنين شرايطي، نوجوان خود را تنها در رابطه با ديگران در نظر نمي گيرد، بلكه طول زمان را مورد توجه قرار مي دهد. بديهي است كه لازمه ي همسان سازي، مستلزم واگرايي از محصورات و محدوديت هاي زمان «حال» در قالب «ميان واگرايي» و توجه به آينده است و اينكه بتواند بين واقعيت هاي «فردا» خودآورده هاي «گذشته» و امكانات رواني «حال» تعادل پايداري ايجاد نمايد.