عاشِرْ اَهْلَ الْفَضْلِ تَسْعَدْ وَ تَنْبُلْ. [1] .

حضرت علي عليه السلام فرمود: «با انسانهاي بافضيلت زندگي كن تا خوشبخت و بزرگ گردي.»

آفتاب يثرب بر خانه ي گِلي و كوچكي مي تابيد كه دو گوهر پاك و ناياب را در بر گرفته بود.

خانه اي كه يك قطعه حصير و يك پوست گوشه اي از آن را مفروش كرده بود و اكثر ظرف هايش گِلي بود.

خانه اي كه در آن از مظاهر فريبنده ي دنيا خبري نبود، خود خانه را هم «حارثة بن نُعمان» به آنان بخشيده بود.

با اين همه سادگي و كوچكي، دريايي ژرف از مهر و محبّت و عاطفه را در خود جاي داده بود.

اينك اوّلين لحظه هاي نخستين زندگي آن دو آغاز مي شد كه كسي از پشت در سلام مي كرد و اجازه ي ورود مي طلبيد.

«اسماء» آمد و در را گشود.

پيامبر بود كه با شوق وافري به سوي داماد و عروس آمده بود.

- علي جان همسرت را چگونه يافتي؟

و علي با آهنگي سپاس آميز پاسخ گفت:

«او بهترين يار و ياور من در مسير زندگي است.»

فاطمه جانم! تو همسر خود را چگونه ديدي؟

و فاطمه با لحني لبريز از حيا و محبّت پاسخ داد:

«او بهترين همسر است.» [2] .

و زندگي مشترك آغاز شد، پيامبر كارها را تقسيم كرد.

كارهاي خارج از منزل را به علي و كارهاي داخل منزل را به فاطمه سپرد.

فاطمه از اين بابت بسيار مسرور و خوشحال گشت. چون كار داخل منزل او را از برخورد با نامحرمان و اختلاط با آنها بركنار مي داشت.

و زندگي آن دو در كمال بي آلايشي و دور از تجمّلات ادامه يافت. آنان خوشبختي را در بندگي خدا و فتح مرتفع ترين قلّه هاي تقوا و كمال مي دانستند.