رسم خواستگاري يك تدبير ظريف و عاقلانه و براي حفظ حيثيّت و احترام زن است، خلاف حيثيّت و احترام زن است كه به دنبال مرد بدود.

زن كه مي خواهد محبوب و معشوق و مورد ستايش باشد و بر سراسر وجود مرد حكومت كند قابل تحمّل و موافق غريزه نيست كه مردي را به همسري خود دعوت كند و احياناً جواب ردّ بشنود و سراغ مرد ديگري برود. [1] .

از طرف ديگر آراستن خود و جلوه گري در كوچه و بازار براي جلب جوانان هم گناه است و هم از ارزش دختر نزد جوانان مي كاهد.

دختر بايد سنگين، با حيا و وقار زندگي كند و عفّت خود را نگه دارد. بانواني كه او را مي شناسند از حالات و خصوصيّات او در خانه هاي خود سخن به ميان خواهند آورد و جوانان پاك، شيفته ي او خواهند شد و به خواستگاري او خواهند آمد. اين بهترين روش براي حفظ حيثيّت، احترام و عظمت يك دختر است.