اَلْحَياءُ حَسَنٌ وَ لكِنْ فِي النِّساءِ اَحْسَنُ [1] .

پيامبرصلي الله عليه وآله وسلم فرمود: «حيا، پسنديده و نيكوست، ولي در زنان، پسنديده تر و نيكوتر است.»

گِرد ماه وجودش حلقه زده بوديم،

من بودم و ديگر ياران او،

دوست داشتيم او بگويد و ما گوش باشيم؛ ولي مثل بعضي وقتهاي ديگر از ما پرسيد. هر كسي چيزي گفت، ولي هيچيك از پاسخ ها را نپسنديد.

با خود گفتم پاسخ را بايد از فاطمه بشنوم. نزد همسرم فاطمه آمدم.

فاطمه جان! پدرت، رسول خدا، از ما سؤالي پرسيد، كسي نتوانست پاسخ دهد. «چه چيز براي زن بهترين است؟»

علي جان!

«بهترين چيز براي زن آن است كه مرد (نامحرمي) را نبيند و مرد



[ صفحه 140]



(نامحرمي) نيز او را نبيند.»

چون پاسخ فاطمه را به پيامبر گفتم، پيامبر پاسخ او را پذيرفت و از صميم جان فرمود:

«پاسخ فاطمه، صحيح است، او پاره ي تن من است!» [2] .

منطق فاطمه اين است كه زن، گوهري گرانبها و فرشته اي آسماني است كه هرچه پوشيده تر و محجوب تر باشد نزد خدا محبوبتر است و اين، با فطرت او كاملاً سازگار است.

منطق فاطمه اين است كه خودآرايي و خودنمايي زن نبايد در برابر چشم نامحرمان باشد، خداوند اين هنر را به زن داده است تا قلب شوهرش را فتح كند و چنان قلب او را پر كند كه به زنهاي ديگر هيچ اعتنا نكند و طمع وصال آنان را در سر نپروراند.

امّا كساني كه افسار شهوت و هوس را رها كرده اند و تن به لذّات حيواني داده و غرق در دنيا گشته اند فرهنگ زندگي آنها چيز ديگري است:

«خودآرايي، خودنمايي و چشم چراني؛ و در يك كلمه: آزادي حيواني»

آنان شخصيّت زن را در اينها مي دانند.

از نگاه آنان زني كه با مدرن ترين آرايش ها و زيباترين لباس ها خود را مي آرايد و با دلرباترين شيوه ها در جامعه جلوه گري مي كند و چشمانش به دنبال خواسته هاي نفساني اش مي چرخد، زني با فرهنگ، امروزي، مترقّي و خوشبخت است؛ ولي واقعيت چيز ديگري است:



مهار حرص و هوس را اگر رها كردي

مدام در هوسي و دوام در دردي





[ صفحه 141]