براي رسيدن به قلّه تقوا، بايد از پرتگاه هاي خود بزرگ بيني و غرور و تكبّر دور شد. انسان مغرور، هميشه تنهاست، هيچ كس دوست ندارد با او رفت و آمد كند؛ چرا كه كسي حاضر نيست فخرفروشي او را تحمّل كند و خود را در نزد او كوچك نمايد.

انسان مغرور، چون كسي است كه از جمع قلّه پيمايان كناره گرفته و به عقب برمي گردد و حرف هيچكس را گوش نمي دهد. او هرگز قلّه را فتح نخواهد كرد. روزه او را از غرور دور و به سوي كمال و قلّه ي پرهيزگاريرهنمون مي سازد.