كسي كه نزد ديگران خوار و ذليل است و چشم طمع به ديگران دوخته است براي رسيدن به آب و نان برده ي اين و آن مي شود، و يا به حقّه بازي و فريب ديگران روي مي آورد، او هرگز نمي تواند به سوي قلّه ي تقوا حركت كند. او چون كبوتري است كه در دست اين و آن اسير است.

انسان با روزه گرفتن، تا اندازه اي قلبش صاف و زلال مي شود و به عظمت خود پي مي برد و به خوبي درمي يابد كه نبايد بنده ي شكم بود. بايد عزّت و شكوه خود را نگه داشت و از تنگناهاي مالي با تحمّل گرسنگي و سختي ها پيروز و سربلند بيرون آمد.