يا اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَي الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ. [1] .

اي كساني كه ايمان آورده ايد! روزه بر شما مقرّر شده است، همان گونه كه بر كساني كه پيش از شما بودند مقرّر شده بود، باشد كه پرهيزگاري كنيد.

مرواريدهاي اشك بر چهره ي رخشانش پراكنده مي گشت. نشسته بود و دو زانوي غم را در بغل گرفته بود.

اِنگار جانش بود كه از كالبد بيرون آمده بود و مي رفت و او در فراقش چنين مي گريست.

گاهي بر مي خاست و بي تابانه چند قدمي راه مي رفت، گاهي هم فروتنانه خود را به سجده مي انداخت و زمزمه مي كرد:

«درود بر تو، اي گرامي ترين وقت هايي كه با ما مصاحب و يار بودي و اي بهترين ماه در روزها و ساعتها!

درود بر تو، اي ماهي كه آرزوها در آن برآورده است و كردار شايسته



[ صفحه 114]



در آن فراوان!

درود بر تو، اي همنشيني كه احترام و گراميداشت تو هنگام آمدنت بزرگ است و غم هجران تو بس جانكاه!

درود بر تو اي همسايه اي كه دلها با آمدن تو نرم و فروتن گرديد و گناهان در آن كاستي گرفت!

درود بر تو اي ياري دهنده اي كه ما را بر چيره شدن بر شيطان ياري كردي، و اي همنشيني كه راههاي نيكي را آسان نمودي!

درود بر تو چه طولاني بودي بر گناهكاران و چه با هيبت و عظمت بودي در دلهاي اهل ايمان!

بارخدايا ما اهل اين ماه هستيم. [2] ...!

اين نه يك بار كه كار همه ساله ي او بود.

او امام سجّاد عليه السلام بود كه در فراق ماه مبارك رمضان چنين مي گريست.