اين سوره سراپا از يگانگي خدا سخن مي گويد از اين رو «سوره ي توحيد» نام گرفته است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ؛

به نام خداوند رحمتگرِ مهربان

قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ؛

بگو او خدايي است يكتا.

توحيد كه همان يگانه دانستن خداست، اساسي ترين اصل همه اديان آسماني است. توحيد مرز ميان ايمان و كفر است. او يكتاست يعني دومي ندارد، شبيه و مثل و مانندي ندارد، جزء و عضوي ندارد.

كسي كه توحيد خدا را باور كند، دچار شرك و ريا نمي شود و همه ي كارهايش را براي او انجام مي دهد.

اَللَّهُ الصَّمَدُ؛

خداي بي نياز (پاك از عيب و پناه نيازمندان)

همه موجودات سرتا پا نيازند و در وجود و بقاء خود، به خدا نيازمندند، همه به او پناه مي آورند و خود را پُر از عيب و نقص مي يابند. كسي كه تنها خدا را «صمد» مي داند، و خود و ديگران را فقير و نيازمند و بي پناه، جز به خدا تكيه نمي كند.

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ؛

نه كسي زاده ي اوست و نه او زاده ي كسي است.

او سرچشمه ي هستي است. همه چيز و همه كس آفريده ي او هستند امّا او



[ صفحه 85]



خود هميشه بوده و هميشه خواهد بود، او ازلي و ابدي است. دل بستن و پناه آوردن به چنين حقيقت بيكراني، انسان را در برابر همه ي خطرات مادّي و آسيب هاي اجتماعي بيمه مي كند.