وَوَصَّيْنَا الاْنْسانَ بِوالِدَيْهِ اِحْسانًا حَمَلَتْهُ اُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا. [1] .

و انسان را به نيكي به پدر و مادرش سفارش كرديم؛ مادرش با تحمّل رنج و سختي به او باردار شد و با تحمّل رنج و سختي او را به دنيا آورد.

سرانجام پس از نه ماه و چند روز رنج و سختي، همراه با شيريني انتظار، كودك پا به دنياي تازه اي مي گذارد. مادر با ديدن او همه ي سختي هاي دوران بارداري و وضع حمل را به فراموشي مي سپارد.

با به دنيا آمدن نوزاد در محلّ اتّصال جفت در رحم، پس از خارج شدن جفت، زخم هاي سطحي باقي مي ماند كه به زودي طي روزهاي بعد از زايمان التيام مي يابند، ترشّحاتي كه در اثر اين زخمها حاصل مي شود در اوايل، خون آلود و سپس قهوه اي رنگ مي باشد و كم كم در اثر التيام كم رنگ تر و بالاخره طبيعي مي شود. [2] .

به خوني كه هنگام زايمان و پس از آن بيرون مي آيد «خون نفاس»



[ صفحه 66]



مي گويند.

البتّه خون نفاس ممكن است يك لحظه و گاهي تا ده روز ديده شود. اما خوني كه پس از ده روز ديده مي شود خون نفاس نيست. [3] .