حكم مسأله ذكر شده ولي در كنار آن گفته شده: (احتياط آن است كه) و يا گفته شده (احتياط مستحبّ آن است كه).

در اينجا بهتر است به احتياط عمل كنيم و به ثواب بيشتري دست يابيم.

مثال: اگر مكلّف نداند بدن يا لباسش نجس است و بعد از نماز بفهمد نجس بوده، نماز او صحيح است ولي احتياط آن است كه اگر وقت دارد نماز را دوباره بخواند. [1] .

به طور خلاصه اگر:

الف: هم حكم بود و هم احتياط، اين احتياط، مستحبّ است.

ب: اگر از اوّل با لفظ «احتياط» يا «احتياط واجب» بيان شد، و حكم، ذكر نشد اين احتياط واجب است. [2] .