1. تعيين سياست هاي كلّي نظام جمهوري اسلامي ايران پس از مشورت با مجمع تشخيص مصلحت نظام.

2. نظارت بر حُسن اجراي سياست هاي كلّي نظام.

3. فرمان همه پرسي.

4. فرماندهي كلّ نيروهاي مسلّح.

5. اعلان جنگ و صلح و بسيج نيروها.

6. نصب و عزل و قبول استعفاء:

الف: فقهاي شوراي نگهبان.

ب: عاليترين مقام قوّه قضائيّه.

ج: رئيس سازمان صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران.

د: رئيس ستاد مشترك.

ه: فرمانده كلّ سپاه پاسداران انقلاب اسلامي.

و: فرماندهان عالي نيروهاي نظامي و انتظامي.



[ صفحه 35]



7. حلّ اختلاف و تنظيم روابط قواي سه گانه.

8. حلّ معضلات نظام كه از طرق عادّي قابل حلّ نيست، از طريق مجمع تشخيص مصلحت نظام.

9. امضاء حكم رياست جمهوري پس از انتخاب مردم، صلاحيّت داوطلبان رياست جمهوري از جهت دارا بودن شرايطي كه در اين قانون مي آيد بايد قبل از انتخابات به تأييد شوراي نگهبان و در دوره ي اوّل به تأييد رهبري برسد.

10. عزل رئيس جمهور با در نظر گرفتن مصالح كشور پس از حكم ديوان عالي كشور به تخلّف وي از وظايف قانوني، يا رأي مجلس شوراي اسلامي به عدم كفايت وي براساس اصل هشتاد و نهم.

11. عفو يا تخفيف مجازات محكومين در حدود موازين اسلامي پس از پيشنهاد رئيس قوّه قضائيّه.