نقش «ولايت امام» را در جامعه شناختيم. سخن اينجاست كه آيا در عصر غيبت، كه مردم دسترسي به امام معصوم ندارند، ولايت و سرپرستي جامعه با كيست؟

بي شكّ همانگونه كه ولايت امام از سوي خدا و ابلاغ پيامبرصلي الله عليه وآله وسلم است، پس از امامان نيز وليّ و سرپرست جامعه بايد با ابلاغ امام عليه السلام تعيين شود.

و امام زمان عليه السلام وظيفه ما را در دوران غيبت چنين تعيين كردند :

وَ اَمَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَةُ فَارْجِعُوا فيها اِلي رُواةِ اَحاديثِنا فَاِنَّهُمْ حُجَّتي عَلَيْكُمْ وَ اَنَا حُجَّةُ اللَّهِ.

و در پيشامدها - و مسائل ديني - به راويان حديث (فقيهان جامع الشّرايط) مراجعه كنيد كه آنان بر شما حجّت و راهنمايند و من حجّت خدايم. [1] .

يعني: قلب تپنده ي جامعه ي اسلامي «وليّ فقيه» است.

نگاهبان دين از تحريف ها «وليّ فقيه» است.

نجات دهنده ي دين از چنگال دشمنان «وليّ فقيه» است.

و مرجع نهايي حلّ و فصل اختلاف ها «وليّ فقيه» است.

ولايت فقيه، استمرار حضور امامان است. وليّ فقيه نماينده ي امام زمان است و با وجود او به دين و مملكت آسيبي نخواهد رسيد.

وليّ فقيه چون سايرين، موظّف به رعايت موازين اسلام است. يعني آنچه حاكم است دين و فقاهت است.



[ صفحه 34]