اسلام تمام راه هايي را كه به گونه اي آبرو و حيثيت آدمي را به مخاطره مي اندازد، بسته است و به ما تأكيد كرده است كه:

و لا تلقوا بايديكم الي التهلكة. [1] .

و خود را به دست خود به هلاكت ميفكنيد.

اسلام به حساسيت دوران جواني و عطش دوست يابي كاملا واقف است و كوشيده است روح شرافت و بزرگواري جوانان را شكوفا كرده و آن ها را به شخصيت والاي انساني الهي برساند.



[ صفحه 154]



از آنجا كه روح آدمي به ويژه جوان، لطيف و رنگ پذير است، اسلام از هر گونه ارتباط با آدم هاي نا اهل ما را پرهيز داده است.

حضرت علي (عليه السلام) مي فرمايد:

«از دوستي و همنشيني كسي كه رأي و نظري سست و نادرست دارد و كردارش مورد اعتراض و انكار است بپرهيز؛ زيرا شخصيت و اعتبار هر كسي با همنشين او رقم مي خورد.» [2] .



مكن با بدآموز هرگز درنگ

كه انگور گيرد ز انگور رنگ [3] .



اسلام مي كوشد جوان را به گونه اي نيرومند و با شخصيت تربيت كند كه در مقابل تمام كساني كه او را به مخالفت خدا و بزهكاري دعوت مي كنند پاسخ منفي بدهد.

رد كردن تعارف دوستان ناباب و قطع رابطه با آنان هرگز نشانه ي خشونت و دور بودن از اجتماع نيست عاقل از آتش دور مي شود، از گزنده مي گريزد ولي در كنار سبزه و گل مي آرمد. اصلا پرهيز و كناره گيري از دوستان ناباب، بزرگترين شاخصه ي يك جوان معتدل و اجتماعي است.

تحقيقات مي گويد 62 درصد از معتادان اعتراف كرده اند كه دوستان ناباب آن ها را به اعتياد كشانده اند. [4] .

انس بيشتر جوانان با دين، قرآن و شركت در مجالس مذهبي، آنان را در برابر اين خطرها بيمه خواهد كرد.



[ صفحه 155]