گاهي صدا و آواز به گونه اي است كه اسلام آن را حرام و ممنوع دانسته است، و آن در جايي است كه دو ويژگي را دارا است:

1. طرب انگيز است، يعني حالتي سبك به آدمي دست مي دهد كه از ياد خدا دور و به گناه متمايل مي شود. گاهي نيز آدمي را به گريه يا خنده ي



[ صفحه 143]



بي اراده وا مي دارد.

2. متناسب با مجالس لهو و لعب و همراه با آلات و ادوات موسيقي است كه خوشگذرانان و شهوترانان به پا مي كنند. [1] .

در استفتائاتي كه از مقام معظم رهبري شده است اين نكته ها مي درخشند:

1. گوش دادن به نوار خوانندگي يا نوازندگي لهوي مطرب كه مخصوص مجالس لهو و لعب باشد، جايز نيست. [2] .

2. خريد و فروش و تبليغ و تكثير نوارهاي ترانه ي مبتذل و فسادانگيز جايز نيست. [3] .

3. پخش موسيقي در راديو و تلويزيون دليل بر حلال بودن آن نيست. [4] .

ايشان به مسئولان فرهنگي با تأكيد فراوان مي فرمايد:

«آموزش موسيقي و نوازندگي به نونهالان و نوجوانان موجب انحراف آنان و ترتب مفاسد است. و جايز نيست و بطور كلي ترويج موسيقي با اهداف عاليه ي اسلامي منافات دارد.

مسئولين فرهنگي مجاز نيستند سليقه هاي شخصي خود را به اسم نشر فرهنگ و معارف در آموزش و پرورش نوجوانان به كار گيرند.» [5] .

بنابراين بايد بكوشيم روح لطيف و زيباپسند خود را كه خواهان شنيدن نغمه هاي خوش و آواها و نواهاي دل انگيز است از آلوده شدن به گناهان و حرام ها دور نگه داريم و موسيقي لهوي را با غير لهوي اشتباه نگيريم.



[ صفحه 144]