براي رسيدن به قله ي تقوا، بايد از پرتگاه هاي خود بزرگ بيني و غرور و تكبر دور شد. انسان مغرور، هميشه تنهاست، هيچ كس دوست ندارد با او رفت و آمد كند؛ چرا كه كسي حاضر نيست فخرفروشي او را تحمل كند و خود را در نزد او كوچك نمايد.



[ صفحه 104]



انسان مغرور، چون كسي است كه از جمع قله پيمايان كناره گرفته و به عقب بر مي گردد و حرف هيچ كس را گوش نمي دهد. او هرگز قله را فتح نخواهد كرد. روزه او را از غرور دور و به سوي كمال و قله ي پرهيزگاري رهنمون مي سازد.