اين سوره سراپا از يگانگي خدا سخن مي گويد از اين رو «سوره ي توحيد» نام گرفته است.

- بسم الله الرحمن الرحيم؛

به نام خداوند رحمت گر مهربان

- قل هو الله احد؛

بگو او خدايي است يكتا.

توحيد كه همان يگانه دانستن خداست، اساسي ترين اصل همه اديان آسماني است. توحيد مرز ميان ايمان و كفر است. او يكتاست يعني دومي ندارد، شبيه و مثل و مانندي ندارد، جزء و عضوي ندارد.

كسي كه توحيد خدا را باور كند، دچار شرك و ريا نمي شود همه ي كارهايش را براي او انجام مي دهد.

- الله الصمد؛

خداي بي نياز (پاك از عيب و پناه نيازمندان).

همه موجودات سر تا پا نيازند و در وجود و بقاء خود، به خدا نيازمندند، همه به او پناه مي آورند و خود را پر از عيب و نقص مي يابند. كسي كه تنها خدا را «صمد» مي داند، و خود و ديگران را فقير و نيازمند و بي پناه، جز به خدا تكيه نمي كند.

- لم يلد و لم يولد؛

نه كسي زاده ي اوست و نه او زاده ي كسي است.

او سرچشمه ي هستي است. همه چيز و همه كس آفريده ي او هستند اما او خود هميشه بوده و هميشه خواهد بود، او ازلي و ابدي است. دل بستن و پناه آوردن به چنين حقيقت بيكراني، انسان را در برابر همه ي خطرات مادي و آسيب هاي اجتماعي بيمه مي كند.



[ صفحه 71]



- و لم يكن له كفوا احد؛

و احدي همتاي او نيست.

در پايان سوره باز تأكيد مي كنيم كه خدا يكتاست و هيچ كس، همتا و همانند او نيست و اگر اين حقيقت را به خوبي باور كنيم، همه ي كارهاي خود را براي خدا انجام مي دهيم و در اهداف فردي و گروهي و اجتماعي خود، غير خدا را دخيل و شريك نمي دانيم.